Hoezo scherp?

Als je 'het internet' moet geloven, zijn wij fotografen altijd maar op zoek naar de scherpste lenzen. Foto's van bakstenen muren worden op pixelniveau bestudeerd en de resultaten worden op forums uitgebreid besproken. Echt onscherpe jamglazen daargelaten, zijn de geringe verschillen voor het blote oog echter eigenlijk niet te zien en kan de spaarzame vrije tijd wat mij betreft beter besteed worden aan het maken van mooi beeld dan aan het pixelpeepen. Foto's van bakstenen muren doen het trouwens ook slecht in wedstrijden en in de stockverkoop.

En waarom zou een goeie foto altijd haarscherp moeten zijn? Soms kan bewuste onscherpte juist een bepaalde sfeer scheppen, of een kunstzinniger beeld opleveren dan een rechttoe-rechtaan scherpe registratieopname. After all, fotografie blijft een kunstvorm, al is de natuurfotografie vermoedelijk wel de conservatiefste vorm van fotografie die er bestaat.

Een mooi onderwerp om je onscherpe glas op los te laten zijn paddenstoelen. Waarom? Ze zijn er nu in overvloed, ze lopen niet weg (dus je kunt er rustig op los experimenteren) en hun vormen en herhalingen lenen zich uitstekend voor een creatieve benadering. Hierboven een voorbeeld van een foto die tot stand kwam door handmatig achter de paddenstoelen scherp te stellen, waardoor zowel de paddo's als het mos onscherp worden weergegeven. De vage lichtcirkel zet de onscherpe onderwerpen toch in de spotlight. Het koude, blauwe herfstochtend effect kwam tot stand door de witbalans al in-camera op kunstlicht te zetten. Who needs tacksharp anyway?